ข้าไม่ได้รักท่านแล้วท่านแม่ทัพ มีหนังสือE-book จบแล้ว

ซิงเยียนรู้แล้วว่าความรักที่นางมีให้เขานั้นมันไม่มีค่าอะไรเลย กับคนที่มีใจแม้ว่านางจะพยายามอย่างไร เขาไม่เคยมองนางเลย จนวันหนึ่งนางได้เห็นเขาและผู้หญิงอีกคนที่มีเสียงหัวเราะและรอยยิ้มด้วยกัน ทั้งที่นางไม่เคยได้รับมันเลยไม่เลยสักครั้ง….

มันคงถึงเวลาแล้ว...ที่นางควรปล่อยเขาไป

หลังจากที่เฉินลู่เจินนั้น ได้รับแม่นางไป๋เหอมาเป็นอนุก็ได้เป็นข่าวลือออกไปทำให้มีผู้คนเริ่มซุบซิบนินทา

'เขาเบื่อนางหรือเปล่า รับอนุเข้ามาแปลกตรงไหนกัน' ต่างๆ นานา ซิงเยียนที่ได้ยินเช่นนั้นก็ทำให้ใจของนางเจ็บปวดขึ้นกว่าเดิม

ตั้งแต่เขากลับมาจากสนามรบได้ห้าวันเขาไม่เคยมาหานางเลยสักครั้ง อยู่กับแต่แม่นางไป๋เหอ

วันนี้ร่างบางตัดสินใจที่จะไปหาเขาแต่ก็ต้องหยุดยืนอยู่ตรงด้านข้างกำแพง นางมองตรงเข้าไปในนั้นพบว่าเฉินลู่เจินกำลังนั่งพูดจากับแม่นางไป๋ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มที่นางไม่เคยได้เห็นมาสามปีได้ แต่เขากำลังทำแบบนี้ให้กับสตรีผู้นั้น

ชายหนุ่มใช้ตะเกียบคีบเนื้อปลาวางลงในชามของแม่นางไป๋ด้วยความใส่ใจ

''ขอบคุณท่านพี่เฉินมากเจ้าค่ะ'' ไป๋เหอเอ่ยด้วยใบหน้าที่มีความสุขและได้ใช้ตะเกียบคีบเนื้อปลาเข้าปาก

แต่ทันทีที่นางจะเดินออกไปจากตรงนั้นก็ได้ยินเสียงเรียกของแม่นางไป๋ดังขึ้นมา

''แม่นางซิงเยียนเหตุใดท่านถึงอยู่ตรงนั้นกัน มาทานข้าวกับพวกข้าดีหรือไม่'' ไป๋เหอเอ่ยชวนออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

''ไม่เป็นไรข้าขอ...'' ก่อนที่ร่างบางจะได้เอ่ยจบเฉินลู่เจินได้เอ่ยตัดบทของนางขึ้นมาก่อน

''ไป๋เอ๋อร์นางคงจะอิ่มแล้วไม่อยากมาทานอาหารรวมกับพวกเราหรอกใช่หรือไม่'' เฉินลู่เจินได้เอ่ยออกมาแล้วมองไปที่ร่างบางนิ่งๆ ซิงเยียนได้มองไปที่ดวงตาของเขา นางรู้สึกว่าในสายตาของเขานั้นไม่มีที่ให้นางอีกเลย

''ขะ..ข้าได้ทานอาหารแล้วขอบคุณแม่นางที่เอ่ยชวนข้า ข้าขอตัวก่อน''

ซิงเยียนพูดจบก็ได้เดินออกไปคำพูดของเขาทำให้นางรู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก ท่าทางเย็นชาของเขาเหมือนกำลังจะตัดนางออกจากชีวิต

หลังจากที่เดินออกมาไม่ไกลมากนัก ร่างบางก็ได้หันกลับไปมอง นางได้ยินเสียงหัวเราะของทั้งสองคนหรือว่าเป็นสัญญาณเตือนว่านางควรถอยห่างออกจากเขาได้แล้ว แล้วที่ผ่านมานั้น ทั้งหมดคือการแสดงของเขาหรือไม่ หรือว่าเขาไม่เคยรักนางจริงๆ เลย

ในคืนนี้หญิงสาวได้เดินเข้าไปหาเฉินลู่เจินที่ห้องตั้งแต่เขากลับมาเข้าไม่เคยมานอนด้วยกันกับนางเลย แต่นางกำลังที่จะเอ่ยออกไป ก็ถูกเฉินลู่เจินไล่ตะเพิดกลับไปอย่างไร้เยื้อใย นางยังจําสีหน้าและท่าทางใจร้ายที่ไม่เคยพบเห็น เขากระทำกับนางเช่นนี้มาก่อน

''ทะ..ท่านพี่เหตุใดท่านถึงเป็นเช่นนี้ข้าทำอะไรผิดไปหรือไม่ ท่านบอกข้าได้นะเจ้าคะข้าจะได้ปรับปรุงตัว'' ร่างบางได้เอ่ยออกไปอย่างสั่นๆ และนางได้ยินคำตอบของเขาทำให้นางกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

''เจ้าไม่ได้ทำอันใดผิดหรอก ข้าแค่เบื่อเจ้าแล้ว''

''ทะ..ท่านพี่ อึ้ก'' หญิงสาวกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่กับเสียงที่สั่นของนาง

"วันนี้ข้าจะอยู่กับแม่นางไป๋ อย่ามาให้ข้าเห็นหน้าอีก เจ้ารู้หรือไม่แค่เพียงเห็นหน้าเจ้าข้าก็เสียอารมณ์แล้ว!" เขาพูดอย่างเย็นชาโดยไม่แม้แต่จะมองร่างบางที่ตอนนี้นางร้องไห้ออกมา หญิงสาวเลยตัดสินใจเอ่ยถามออกไป

''ข้าขอถามท่านพี่หน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ''

''.....''

''ท่านพี่เคยรักข้าบ้างหรือไม่ แล้วที่ผ่านมาท่านพี่เห็นข้าเป็นแค่ของเล่นใช่หรือไม่เจ้าคะ...'' ซิงเยียนพยามกลั้นน้ำตาของนางไม่ให้ไหลลงไปกว่าเดิม และนางกลัวคำตอบของเขาเป็นอย่างมาก

''....ข้าไม่เคยรักเจ้าเลย! ที่ผ่านมาข้าแค่เบื่อๆ และข้าก็ไม่เต็มใจที่จะแต่งงานกับเจ้า ถ้าหากว่าท่านพ่อท่านแม่ข้าไม่บังคับ ข้าคงจะไปแต่งงานกับไป๋เหอแล้วไม่ใช่เจ้า!''

ร่างสูงตะคอกใส่คนตัวเล็กทำให้นางสะดุ้ง นางไม่เคยโดยเขาโมโหกับนางเช่นนี้มาก่อนเลยสักครั้ง

''เป็นไปได้เจ้าก็อย่ามาให้ข้าได้เห็นหน้าอีกเลยดีกว่า'' ร่างหนาได้เอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง

''ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ ข้าขอโทษหากมารบกวนเวลาของท่านในยามนี้'' ซิงเยียนได้เอ่ยนิ่งๆ นางพยามรวบรวมสติของตนเองและได้เดินออกไปโดยไม่แม้แต่หันหลังมอง

• นิยายรักจีนโบราณ ดราม่า แฟนตาซี
• เนื้อหาอายุ18+

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือนำส่วนใดส่วนหนึ่งในนิยาย ไปเผยแพร่ ไม่ว่ากรณีใดๆ ทั้งสิ้น โดยไม่ได้รับอนุญาตจาก เจ้าของผลงาน หากฝ่าฝืนมีโทษบัญญัติไว้สูงสุดตามกฎหมายพระราชบัญญัติ ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537